Wil jij de magie beleven van een pelgrimstocht?

Wil jij dichter bij jezelf komen, ballast loslaten en antwoorden vinden voor je eigen weg?

Wil jij het gevoel ervaren van verbondenheid en van samen onderweg te zijn op een weg die al zovelen voor jou bewandeld hebben?

Beleef een fysieke ervaring, waarbij je je grenzen verlegt en je voor de rest van je leven weet dat je meer kan dan je denkt.

De camino wandelen brengt wat je nodig hebt en heeft de kracht om je te raken tot in het diepst van je ziel.

Dat heb ik al 6 keer zelf aan den lijve mogen ervaren. En ook de meer dan 30 vrouwen die intussen met mij meestapten, ontdekten het. Als je een intentie zet, krijg je antwoorden.

Het bijzondere aan de VrouwKracht pelgrimstocht, is de coaching die je van mij ontvangt; voor, tijdens en na de reis. Zo wordt je ondersteund in je mentale, praktische en spirituele voorbereiding en weet je je begeleid tijdens deze prachtige ervaring.

Tijdens een gezamenlijk startmoment, ongeveer een maand voor vertrek, maken we kennis met elkaar en staan we samen stil bij je intentie. Het begin van een prachtig avontuur.

Vanuit mijn eigen camino-ervaringen krijg je tips over wat mee te nemen, hoe te pakken en hoe je (fysiek) voor te bereiden.

Omdat de camino je geeft wat je nodig hebt - en dat is niet noodzakelijk wat je wil! - voorzien we tijdens de pelgrimstocht dagelijks ruimte om te bespreken en te verdiepen wat je bezighoudt. Op allerlei manieren en met verschillende werkvormen krijgt jouw proces alle aandacht.

Zo krijg jij helderheid en inzichten over jouw weg vooruit.

Ik wil je langs deze weg oprecht bedanken. Dank voor je interesse, dank voor je luisterend oor, dank voor je boeiende vragen, dank voor de gesprekken, dank voor de letterlijke en figuurlijke schouder om op te huilen, dank voor je blijvend enthousiasme! Ik heb al heel veel van je geleerd. Ik ben je daar enorm dankbaar voor!

Ellen

Waarom ging ik mee? Ik had me altijd voorgenomen om, als ik stopte met met zelfstandig zijn, tussen stop van het bedrijf en nieuw werk zoeken in, ik naar Compostella zou gaan.

Wat heeft het me gebracht? De nodige rust. Ook het besef dat ik nog een stukje aan mijn persoonlijk welzijn moet werken. Steek me graag weg in een groep, ben niet zo assertief ingesteld. Zal wel nodig zijn voor teamwerk in de toekomst. Het besef dat ik niet alleen verstandelijk goed deed aan het stoppen van het bedrijf, maar dat het me een innerlijke rust bracht.

Zou ik deze reis aanbevelen aan anderen en waarom? Ja. Het bewust worden van jezelf, en met jezelf geconfronteerd worden, kom je tegen in de dagelijkse wandeling, het ontmoeten van je eigen grenzen op fysisch en moraal vlak. Het samenzijn met de groep ‘s avonds doet je met anderen confronteren. Ik heb in iedere persoon iets van mezelf teruggevonden. Heb van alle mensen iets bijgeleerd, soms door een leuke ervaring, soms door een ‘aanvaring’. Maar ik ben er positief uitgekomen.

Josee

In mei 2016 heb ik deelgenomen aan de tiendaagse pelgrimstocht naar Compostella. Voor mij persoonlijk een uitdaging om deel te nemen aan een groepsreis. Dat verliep prima dankzij de begeleiding van Inge die met haar stretching oefeningen in de ochtend, de dagelijkse inspiratiekaart en het groepsgesprek na de avond maaltijd, het groepsproces vorm gaf. Daarnaast had iedereen zijn individuele vrijheid: lopen in je eigen tempo, met of zonder andere groepsleden, onderweg andere pelgrims ontmoeten en pauzes nemen waar jij dat wilt.

Uiteindelijk was deze reis voor mij een hele waardevolle ervaring. Terug naar de basics, heerlijk simpel leven, geen keuze stress, alleen zorg voor mezelf en de groep. Mooi om te merken dat je met diegenen die je onderweg spreekt, al heel snel de diepte ingaat. Al wandelend kom je steeds meer los van ´thuis´ en kun je je eigen problemen analyseren en relativeren. De start van een persoonlijk bewustwordingsproces in de groene natuur van Noord Spanje!

Jeanette

Op het laatste moment kwam ik nog bij de groep omdat iemand anders geannuleerd had. Totaal onvoorbereid ben ik vertrokken. Ik had zelfs nog geen wandeluitrusting en moest 4 dagen voor vertrek nog een rugzak en waterdichte wandelschoenen gaan kopen. Geen tijd meer om ze in te lopen dus ik moest er maar op vertrouwen dat het goed zou komen.

Mijn intentie voor de camino was om grenzen te verkennen, uit mijn comfortzone te komen en een duidelijker beeld van mijn levensdoel te krijgen. Dit was mijn eerste reis met de rugzak en ik was niet gewoon om elke dag zo’n afstanden te wandelen. 3 dagen voor vertrek probeerde ik 20 km te wandelen om toch een beetje voorbereid te zijn en in te schatten of ik het zou aan kunnen. In maart had ik nog rugproblemen waarvoor ik een maand in behandeling was. Na groen licht van mijn huisarts én van mijn baas schreef ik me last minute in voor deze groepsreis.

De camino leerde me vooral grenzen verleggen, ondanks de lichamelijke pijn toch doorgaan, leren voelen wat mijn eigen tempo en ritme was en me niet aanpassen aan dat van de anderen.

“On the camino you realize about your limits and that’s important”

Me niet aanpassen aan andermans tempo was een serieuze les voor mij. Ik zag ineens in dat het alledaags leven – vooral op de werkvloer – veel te snel en hectisch was voor mij en dat ik me prettiger voelde bij een trager levensritme. Dat inzien en toegeven was zo’n verlichting dat alle stress en spanning door niet op mijn eigen tempo te leven en te vertragen plots loskwam en zich uitte in een ferme huilbui. Het deed zo’n deugd om te ervaren hoe mijn eigen natuur is en die te volgen en te ondervinden hoe een prettige situaties daaruit ontstonden. Ik besefte van het ene op het andere moment dat ik me niet meer moest gaan aanpassen eens ik terug thuis was. Dat er fundamentele dingen moesten veranderen.

Nog een eye-opener was voor mij de zin die ik hoorde in de “refugio vegetariano” in La Faba, waar we een pauze namen en waar ik me meteen “thuis” voelde. “One question at a time”, zei de barman toen we verschillende dingen tegelijk bestelden. Die quote kwam zo binnen en hing ik daarna ook aan mijn bureau. Ik durf nu ook zelf aan te geven dat ik niet (meer) wil opgejaagd worden en mijn tijd wil nemen om dingen goed te doen. Snel, correct en efficiënt gaan niet samen voor mijn brein. Ik heb ondertussen geleerd dat mensen er wel rekening mee willen houden als je dat duidelijk aangeeft. Iets wat ik vroeger nooit aandurfde…

De camino leerde me ook dat ik moet gaan voor wat mij gelukkig maakt. Het is belangrijk voor mij om dingen te doen die mij voldoening en energie geven ipv uit te putten. Tijdens het stappen werd de roep om helend werk te doen nog duidelijker. Sinds 2001 was het al mijn droom om verder te groeien in die richting en ooit mijn beroep te maken van mijn hobby. Maar ik bleef het uitstellen voor later als ik groot ben. Onderweg werd het beeld van mijn missie steeds duidelijker. Sinds mijn terugkeer van de camino ben ik aan de slag gegaan om mijn zolderkamer op te ruimen en in te richten als praktijkruimte. Stap voor stap ben ik bezig om deze droom verder vorm te geven. Ik zie nog niet het totale plaatje maar het is al goed, voor nu.

De aankomst in Santiago de Compostela was niet het einde van de reis. Het is een begin naar iets nieuw dat beter past bij mijn persoonlijkheid. Mijn camino. Mijn weg.

Nadia

Ik ben meegegaan op pelgrimstocht naar Compostella omdat ik vaak twijfel aan mijn eigen fysieke mogelijkheden en dat beperkt mezelf in het aangaan van dingen. Daar wilde ik me over uitdagen. Een tweede reden is het emotioneel een plaats geven dat mijn moeder enkele maanden geleden overleden is. En ten derde zocht ik naar een stuk verinnerlijking en onthaasting en ik wilde weten voor mezelf hoe ik omga met groepsdynamiek: hoe ga ik om met een groep en de toch wel lastige momenten die komen?

Ik wilde al langer de pelgrimstocht doen maar ik zag mezelf dat niet organiseren. En daarom heb ik besloten om met VrouwKracht mee te gaan. VrouwKracht bepaalde de etappes, regelde het logies en ik moest enkel maar bezig zijn met mijn mentale en fysieke proces. Ik kon genieten van het wandelen. Ik heb er niet lang over moeten nadenken om ja te zeggen.

Ik vond het een boeiend proces om mijzelf te zien in de groep. Ook om te zien wat het met de groep deed. Je wordt echt wel gestretcht en uitgedaagd. Je moet echt wel uit je comfortzone komen. De camino is het leven in een notendop. Je ziet je leven vanonder een vergrootglas. Je komt tegen je mogelijkheden en ook je grenzen aan. Op die scherpe momenten zie je jezelf in de spiegel. Ik vond het voor mezelf heel leerrijk.
Het heeft me ook geleerd dat ik bij momenten graag alleen ben om te wandelen, te genieten en met mijn gedachten bezig te zijn. Maar ik was ook blij om te weten dat een stuk verder de anderen er waren op een terrasje om een luchtige babbel mee te hebben. ‘s Avonds is ook alles geregeld. We zijn er met en voor elkaar. Dat was fijn.
Ik heb geleerd dat ik geen zwak fysiek persoon ben, dat ik eigenlijk wel heel wat aankan, als het mij drijft.

Je voelt je telkens vooruit gaan. Letterlijk in kilometers maar ook emotioneel vooruit gaan. Ik ga de inzichten die ik gekregen heb nog wat verder laten bezinken en ontwikkelen. Mijn zelfvertrouwen is sterker geworden.

Ik beveel deze reis aan iedereen aan. Iedereen zit met dingen, in een proces, dat ze een plaats wil geven, of als je jezelf beter wil leren kennen of samen met anderen in een proces wil gaan. Elke pelgrim heeft zijn eigen reden. Je hebt hier het vangnet van de groep en van jou als begeleider. Dat maakt het haalbaar. En omdat het vrouwen onder elkaar zijn. Vrouwen voelen elkaar iets beter aan, de gespreksonderwerpen zijn ook vrouwelijk, het voelt veiliger aan. Voor de warmte van de groep zou ik het aanbevelen.
Ik zou het ook zeker aanbevelen aan mensen die in een proces zitten en daar wat sneller doorheen willen geraken. Juist omdat het hier zo uitvergroot wordt en het fysiek en mentaal af en toe zwaar is. Want ik denk dat je zo in een proces grotere stappen zet. Terwijl iedereen er toch mee kan doen wat ze wil.

Lydia